De snorfiets: de gemotoriseerde fiets
De snorfiets is volgens de officiële definitie een fiets met hulpmotor. Hij wordt over het algemeen aangedreven door een luchtgekoelde 50 cc tweetaktmotor met een vermogen tussen de 1,5 en 2,5 pk. Een snorfiets is zelden met elektromotoren of andere aandrijvingssoorten uitgerust. Afhankelijk van de fabrikant en het model beschikt een snorfiets over maximaal drie versnellingen of een automaat. De kracht wordt normaal gesproken door een ketting naar het achterwiel overgebracht. De toegelaten maximumsnelheid voor snorfietsen ligt in Duitsland op 25 km/u, in Oostenrijk op 45 km/u en in Zwitserland op 530 km/u.
Bijzonderheden van de snorfiets
Net als een fiets heeft de snorfiets pedalen aan de zijkanten die kort en krachtig ingetrapt moeten worden om weg te kunnen rijden. Bij grote hellingen kan de snorfietser de zwakke motorprestatie ondersteunen door op de pedalen te trappen. De tweetaktmotor verbrand een benzine/olie mengsel waarbij de verhouding 1:50 is. Dit kan men ofwel bij de oude benzinepompen met muntinworp tanken, of direct in de tank mengen. Het verbruik ligt op 1,5 tot 3 liter per 100 km. Daarmee is de snorfiets de voordeligste manier om je gemotoriseerd voort te bewegen. In tegenstelling tot de maximaal 40 km/u snelle brommers en brommers met kickstarter heeft de snorfiets geen zitbank, maar een enkele zitting. Over het algemeen heeft hij ook geen knipperlichten.
Snorfiets rijbewijs
Om op een snorfiets te mogen rijden moet je zestien jaar of ouder zijn en in het bezit zijn van een AM-rijbewijs. Indien je achttien jaar of ouder bent en in het bezit van een autorijbewijs (B) of motorrijbewijs (A) is een AM-rijbewijs niet meer verplicht. Om deze te krijgen moet je een theoretische toets en een oogtest afleggen. De snorfiets is ook vandaag de dag nog het favoriete voertuig van oudere verkeersdeelnemers.
Snorfiets toelating
Om deel te mogen nemen aan het straatverkeer heeft een snorfiets geen toelating nodig. Een kentekenbewijs en kentekenplaat zijn voldoende. Snorfietsen hoeven in Nederland niet verplicht technische controles te ondergaan. Vooral vroeger was het daarom populair om je snorfiets bij te schaven en de kleine motoren op die manier een aanzienlijk hoger prestatievermogen te geven. Veelgebruikte methodes hierbij waren het verhogen van de compressie, het aanbrengen van wijzigingen aan het uitlaatsysteem en de carburateur of het aanbrengen van andere wijzigingen die een hogere maximumsnelheid mogelijk maakten. De politie had vanwege een gebrek aan vakkennis op dit gebied slechts zelden een kans om op te treden tegen deze manieren van tuning.
Geliefde snorfietsmodellen
Het lievelingsmodel van de tuners was de Kreidler Flory. Voor dit model waren er een tijd lang complete tuningsets bij de snorfietshandelaar verkrijgbaar. Overige cultmerken waren de modellen van Hercules, Zündapp, Peugeot, Garelli, de Mobylette van Motobécane (dit model is tegenwoordig nog steeds het Franse synoniem voor snorfiets) en ten slotte de VéloSolex. De VéloSolex was onovertroffen voordelig in de aanschaf. Bij dit model werd de kracht niet zoals gebruikelijk door middel van een ketting, maar op een speciale manier direct naar het voorwiel overgebracht. Het model werd eind jaren 70 zelfs een keer testwinnaar in de ADAC Motorwelt (een tijdschrift voor de leden van de ADAC, de Duitse variant van de ANWB). Japanse fabrikanten speelden een eerder ondergeschikte rol.
Vroeger was de snorfiets voor de dorpsjeugd nog een vast onderdeel in het proces van volwassen worden. Maar tegenwoordig speelt de snorfiets nauwelijks nog een rol in het straatverkeer. Hij werd verdrongen door scooters en sportieve lichte motorfietsen. Maar ook de steeds snellere en comfortabele mountain- en racebikes hebben deze fiets met hulpmotor tegenwoordig zo goed als onbeduidend gemaakt.
