De enduromotor: voor betrouwbaar terreinrijden en het rijden van lange afstanden
De enduromotor doet zijn naam alle eer aan, want Enduro is een woordcombinatie van het Engelse begrip Endurance(uithoudingsvermogen) en het Spaanse woord duro (hard). Enduromotoren onderscheiden zich in eerste instantie van andere straatmotoren met hun grovere bandenprofiel en langere veerwegen. Eigenlijk gaat het bij enduromotoren om terreinmotoren, die echter wel toegelaten worden tot het straatverkeer en daarom ook zijn uitgerust met de nodige veiligheidsfeatures. Bouwtechnisch gezien kan de enduromotor in zn algemeenheid gezien worden als een voertuig dat tussen een gewone straatmotor en een nog meer op terreinrijden gespecialiseerde motorcross motor in zit. Hij lijkt zelfs veel op de laatstgenoemde. Net als bij de puur voor terreinrijden ontwikkelde motorcross motoren zit de bestuurder op een enduromotor rechtop in een hoge zitpositie, waarbij het mogelijk is om de knieën in een comfortabele houding te buigen. Het doorslaggevende verschil tussen een enduromotor en een motorcross motor heeft te maken met de rijstijl. Enduromotoren zijn in vergelijking met motorcross motoren beter geschikt voor lange afstanden, de motorcross motoren komen beter tot hun recht bij kleine afstanden en kunnen moeilijker begaanbaar terrein over het algemeen nog beter aan. Ze kunnen zelfs bij extreem slechte bodemomstandigheden hoge snelheden halen, een enduromotor heeft het daar moeilijker mee.
De ontwikkeling van de enduromotor van getunede straatmotor tot Yamaha XT 500
Oorspronkelijk waren de voorlopers van de enduromotor normale straatmotoren die door hobbyisten omgebouwd werden om ze terreintoegankelijker te maken. In eerste instantie wilde men met het hoger plaatsen van de uitlaat bereiken dat het rijden over oneffen terrein niet bemoeilijkt wordt. De nagestreefde rijbaarheid over moeilijker terrein werd verder bereikt door het gebruik van beter geprofileerde banden, het prestatievermogen lag echter nog ver onder dat van de huidige enduromotoren. De motoren die op zon manier getuned werden noemde men destijds nog Scrampler.
Pas de in 1975 gebouwde Yamaha XT 500 werd aangeduid als enduromotor en vormde daarmee het begin van de daaropvolgende motorklasse die deze naam kreeg. Het woord Enduro stond tot 1977 op de zijdeksel van de Yamaha XT 500 geschreven, die bij de legendarische Dakar-rally in Parijs grote successen behaalde en daarmee algemene bekendheid kreeg.
De enduromotor bij wedstrijden
In de loop van de jaren die volgden werd de terreintoegankelijkheid van de enduromotoren continu verbeterd, waardoor deze voertuigen zelfs bij ongunstige omstandigheden zoals steile afdalingen, extreem modderige grond of door laag water rijden betrouwbaar waren.
Veel van de vroegere enduromotoren waren speciaal voor sportieve wedstrijden gemaakt, bijvoorbeeld de KTM 525 EXC Racing, de GasGas EC 300 of de Husqvarna TE 510. Vandaag zijn de Yamaha WR 450 F en de Honda XR650R hier nog steeds voor bedoeld.
Er zijn echter nog meer types enduromotoren. De race-enduromotoren zijn vooral geschikt voor langeafstandsraces, de zogenaamde rally-raids, zoals bijvoorbeeld de beroemde Dakar-rally of de Baja 1000. Een typisch voorbeeld hiervan is het zwaargewicht KTM 640 Adventure.
De enduromotor in het dagelijkse leven
De reis-enduromotoren lijken eigenlijk erg veel op de gebruikelijke straatmotoren, maar vanwege hun grote tankvolume zijn ze echter speciaal geschikt voor langeafstandsritten. Reis-enduromotoren zijn de allrounders onder de motorfietsen en er is dan ook veel vraag naar. De eerste motorfiets van dit type was de BMW R 80 G/S, die in 1980 op de markt werd gebracht. Ook de gangbare modellen van vandaag: Yamaha XTZ 750, Honda Varadero, Suzuki XF 650 Freewind, Suzuki DL 650 V-Strom, Aprilia Pegaso 650, Honda Africa Twin 750 en BMW GS behoren tot de geliefde klasse van de enduromotoren.
