Volkswagen Phaeton

Goede redenen

• Eén van de beste auto’s ooit gebouwd
• Waardering komt met de jaren
• Vooruitstrevend qua comfort, luxe en techniek
• Heden nog altijd dijk van een auto

Technische gegevens

Motorisatie

Een toplimousine uit megalomanie vernoemen naar een mythisch figuur, die juist ten onder ging aan overmoed en zijn vleugels van was zag smelten door de zon, is haast vragen om problemen. Maar hoe ironisch dat verhaal ook is, deze verkoopflop van Volkswagen lag echt niet aan de talenten en kwaliteiten van deze Phaeton. Piëch had zijn über-Volkswagen immers alle denkbare toeters en bellen toegestopt die zelfs de meest verwende automobilist deed watertanden. Neem bijvoorbeeld de aandrijflijnen. Naar verluidt zijn er meer dan 100 patenten geregistreerd om Piëch geesteskind tot een van ’s werelds beste limousines te maken, zo niet de beste. Maar er prijkte een VW-logo op de motorkap…

Niettemin, boterzachte en reislustige benzine- en dieselmotoren sloegen de klok – met Zwitserse precisie – in het vooronder van de Volkswagen Phaeton. Aan de basis stond meteen al een smeuïge 3.2 V6, goed voor 241 pk en 315 Nm. De heerlijke zescilinder, bekend uit de Golf R32, was al krachtig genoeg om de twee ton zware mastodont moeiteloos op gang te krijgen. De topsnelheid bedroeg een meer dan toereikende 245 km/u en de acceleratie van 8,4 seconden was weliswaar niet bijzonder vlot, maar zeker ook niet behelpen.

Pas statig en vorstelijk werd het met de 4.2 V8. Dat blok leverde 335 pk en 430 Nm, beschikte over een uiterst bevredigende roffel en liet de Phaeton achteloos de 250 km/u aantikken, begrensd welteverstaan. In 6,9 seconden zat je ermee op 100 km/u.

Crème de la crème was de majestueuze 6.0 W12, alleen al vanwege zijn bijzondere cilinderopstelling. Niet verwonderlijk zodra je beseft dat deze motorisering Piëch’s prestigeproject binnen een prestigeproject was. De unieke twaalfcilinder schopte het tot 420 pk en 550 Nm, goed voor een acceleratie naar 100 km/u in 6,1 seconden en een (begrensde) top van 250 km/u. Het verbruik van 1 op 6 is weliswaar ook stevig, maar een kniesoor die daarover valt bij een auto van dit kaliber.

Dieselen was al net zo geriefelijk. Een 3.0 V6 met 224 pk en 450 Nm stond paraat als basisversie, maar het echte paradepaard was de 5.0 V10. Een beresterk dieselblok met – hou je vast – 313 pk en een koppel van maar liefst 750 Nm. Veel grotesker wordt een limousine niet, wat overigens ook gold voor de versie met W12.

Vanaf de facelift in 2010 kreeg de Phaeton een nieuwe 3.6 V6 onder de kap. Die produceerde 280 pk en 370 Nm. Aan de 4.2 V8 werd niet getornd, terwijl de kracht van de W12 toenam naar 450 pk en 560 Nm. Ook de zescilinderdiesel steeg in vermogen, een pleister op de wonde na het verdwijnen van de tiencilinder. 4Motion-vierwielaandrijving was overigens (ook) standaard geworden, terwijl dit bij het pre-faceliftmodel nog optioneel was.

Afmetingen

Een Volkswagen Phaeton is een lel van een limousine. In het bijzonder wanneer het een versie is met verlengde wielbasis, de doeltreffend genoemde Lang-uitvoering. De ‘korte’ versie heeft een lengte van 5,06 meter, bij een breedte van 1,9 meter en hoogte van 1,45 meter. De Phaeton Lang (5,18 meter) heeft een 12 centimeter langere wielbasis die geheel ten gunste komt aan de inzittenden achterin. Die konden nu languit onderuitgezakt zitten. Zoals diverse andere toplimousines was de Phaeton verkrijgbaar als 4-zitter. De ‘achterbank’ bestaat dan uit twee individuele zetels die van elkaar worden gescheiden door een brede, luxueuze middenconsole. Een conventionele achterbank – met plaats voor drie personen – was ook mogelijk.

En de bagageruimte? Die bedraagt 500 liter, ongeacht de versie. Meer laadvolume creëren was niet mogelijk, vanwege de achterbankconstructie. Een klein detail die limousinekopers zonder morren voor lief namen in ruil voor maximaal comfort en genot in de cabine.

De belangrijkste specificaties op een rij:

Varianten

Wie koos voor de Volkswagen Phaeton, kon kiezen uit super-de-luxe en ultra-luxe (Highline). Ongeacht de gekozen uitvoering bood de Phaeton een uitrusting die je van een toplimousine mag verwachten, en meer. Het interieur ademde comfort en rust, het rijgedrag sloot daar naadloos op aan. 200 km/u rijden op de Autobahn voelde als 80 km/u op een 6-baans snelweg. Er was leder toegepast zover het oog reikt. En de ontwerpers waren ook allesbehalve zuinig geweest met pianolak, aluminium en hout. Zelfs de normaliter onzichtbare details waren prachtig afgewerkt, zoals het mechanisme van de achterklep. Niks was aan het toeval overgelaten, tot argusogen van zustermerk Audi, maar ook BMW en Mercedes-Benz.

Prijzen

Als vanzelfsprekend komt zoveel pracht en praal tegen een zeker prijskaartje. Precies, die was hoog. Voor een Volkswagen absurd hoog en meteen ook de nagel aan de doodskist van de Phaeton. Piëch had weliswaar de ultieme limousine gecreëerd, maar had niet goed oog gehad voor de kracht van consumentenperceptie. Want wie gaat ruimschoots een ton betalen voor wat eigenlijk nog steeds een ‘volkswagen’ is? Of zelfs het dubbele voor de topversie met W12. Haast niemand deed dat, hoe fraai de pracht en praal ook is. Nog voordat de Volkswagen Phaeton goed en wel de kans kreeg zich te bewijzen, was het begin van het einde al ingezet.
Het aanbod op de occasionmarkt is zodoende dun bezaaid. Prijzen beginnen bij luttele duizenden euro’s. Investeer evenwel in een keurig (onderhouden) exemplaar, waarbij de kans op nog te behappen gebruikskosten reëel is, en je bent 20 jaar na dato nog altijd het heertje op de weg. Vergelijk het werk van Piëch namelijk gerust met dat van Van Gogh of Vermeer: de waardering kwam pas met de jaren.

Design

Buitenkant

De Volkswagen Phaeton had een ingetogen design. Je zou zomaar kunnen denken dat het om een Passat gaat. Een vleugje extra chroom zorgde ervoor dat het Volkswagen-vlaggenschip extra cachet kreeg. Allicht een leuk weetje is dat Phaeton in 1999 werd voorgesteld als hatchback in de conceptuele vorm van de Volkswagen Concept D. Dat studiemodel vertoonde zichtbare trekjes van de Bentley Continental GT. Niet gek als je beseft dat beide auto’s op hetzelfde platform staan. De aandrijflijnen van de Phaeton zijn dan weer dezelfde als die voor de Audi A8. De Phaeton houdt er echter een duidelijk Volkswagen-design op na.

Binnenkant

Binnenin was inspiratie uit Britse hoek zowaar beter zichtbaar: in hoofdlijnen delen de dashboards van de Phaeton en Continental GT hetzelfde design. Iets dat ook geldt voor de afwerking en gebruikte materialen. In de Phaeton is het zeer aangenaam toeven, met de mooiste en fijnste materialen die de automotive industrie aan het begin van dit millennium kon bieden. Denk aan verschillende soorten leer en hout, alcantara hemelbekleding, multi-verstelbare fauteuils met verwarming, koeling en massagefunctie, en een vernuftig aircosysteem met luchtontvochtiger en vier temperatuurzones. Het resultaat was een fluisterstil interieur en een ongekend rijcomfort, een waar genot op de lange afstanden. Ook wanneer het gaspedaal diep werd ingetrapt gaf de Phaeton geen krimp. Een snelheid van 200 km/u wordt ervaren als 80 km/u in een doorsnee middenklasser.

Veiligheid

Gordijn-, zij-, bestuurders- en passagiersairbags zijn allemaal inbegrepen, samen met elektronische veiligheidssystemen zoals ABS en ESP. Dat betekent dat, hoewel de auto nog niet door Euro NCAP werd beoordeeld, het model waarschijnlijk een vijfsterrenklassering had ontvangen.

Alternatieven

Voor het vinden van alternatieve toplimousines hoef je niet ver te zoeken, die zijn beschikbaar bij de geijkte merken in deze klasse. Audi heeft de A8, Mercedes-Benz de S-klasse en BMW de 7-serie. De Jaguar XJ en Lexus LS-serie kun je ook rekenen tot de alternatieven.