Volkswagen Bora

Goede redenen

• Allrounder bij uitstek
• Comfortabel & ruim
• Koopje-kandidaat als occasion
• Breed palet aan motoren en uitrustingsniveaus

Technische gegevens

Motorisatie

Technisch zijn de Golf Hatchback, de Golf Variant en de Volkswagen Bora twee handen op een buik. Dat betekent dat deze vierdeurs carrosserievariant over een vergelijkbaar motorenpalet beschikte als de vijfdeurs varianten. En daarop prijkt voor eenieder wat wils – zolang het niet per se (deels) elektrisch hoeft te zijn, want dat was nog niet aan de orde tussen 1998 en 2005. Verstokte benzine- en dieselliefhebbers daarentegen kunnen hun hart ophalen. Er zijn verschillende varianten.

Bij de benzineversies was een Bora 1.4 de instapper. Echter vanwege een schamele 75 pk was die basismotor nogal behelpen. Met de 100 pk sterke 1.6 genoot je van net even wat meer rijgemak en krachtreserve, waardoor dit blok vaak terug te vinden is in de stompe neus van de Bora. Weer iets krachtiger is de Bora 2.0, goed voor 115 pk. Maar als het leasebudget het toeliet kozen veel rijders maar wat graag voor de 1.8 Turbo of – nog leuker vanwege diens donkerbruine roffel – de 2,3-liter vijfcilinder. Beide leverden 150 pk, maar het was de vijfpitter die er met het hoogste koppel vandoor ging: 170 versus 205 Nm. En dat merk je vooral bij de tussenacceleraties. Sowieso was de Bora als 1.8T of 2.3 V5 een vlotte middenklasser voor die tijd. Van 0 naar 100 km/u duurde minder dan 9 tellen en de topsnelheid lag ruim boven de 200 km/u. Toch bestaat er altijd zoiets als een baas-boven-baas, en dat was de 2.8 liter V6. Die had zelfs 204 pk en 270 Nm en wist in 7,4 seconden de 100 km/u aan te tikken. Hot hatchback-waardig! Idem wat betreft de topsnelheid van 235 km/h. En dat terwijl het absolute topmodel onder de Bora’s esthetisch amper afweek van de instapper.

Een Volkswagen zonder TDI-diesel is als cola zonder prik. En dus was de Bora ook te verkrijgen met uiteenlopende TDI’s in het vooronder. Het keuzepalet begon bij een diesel zonder turbo, de zogenoemde SDI. Dit blok heeft een inhoud van 1,9-liter, maar levert een bescheiden 68 pk en 133 Nm aan koppel. Zet daar de minimaal 1.200 kg wegende Bora tegenover en je raadt het al: deze combinatie was niet vooruit te branden. Zo vergde het bereiken van 100 km/u maar liefst 18 tellen; een eeuwigheid naar huidige maatstaven. Lekker zuinig kon de Bora SDI wel zijn met een gemiddelde van 1 op 20.

Maar goed, zuinig waren ook de krachtigere 1.9 TDI’s. Sterker nog, ze blonken er in uit destijds. Wie zijn best deed kon zomaar eventjes 1 op 25 halen. Vermogens variëren van 90 pk tot 150 pk, waarvan de laatste – die met rode D én rode I – tot de snellere behoorde in de betaalbare middelklasse. Ook de 130 pk sterke versie deed goede zaken op dit gebied, dankzij een bijna identiek koppel van 310 Nm (minus 10 Nm).

Afmetingen

De Volkswagen Bora is misschien wel de minst memorabele Volkswagen van de afgelopen dertig jaar. Hierdoor zou je bijna vergeten dat het model er niet alleen als sedan was, maar ook als Variant-stationwagen. Het stationmodel is geleverd tussen 1999 en 2004, en daarmee korter dan de Bora met liggende achterklep. Het voornaamste verschil tussen de twee carrosserievarianten is de hoeveelheid stouwruimte achterin (en de hoeveelheid beschikbare motoren). Bij de Bora (Limousine) zitten de bagageliters meer in de lengte, bij de Bora Variant vooral in de hoogte. Het laadvolume is opvallend genoeg verglijkbaar: 455 versus 460 liter. De grote, hoog scharnierende achterklep van de Bora Variant biedt wel een veel betere toegang tot de kofferbak.

Qua maatvoering is de vijfdeurs Bora Variant een fractie groter dan de vierdeurs Limousine-variant. Zo meet de Bora Limousine 4,3 meter in lengte, bij een breedte van 1,74 meter. De hoogte bedraagt 1,45 meter. De Bora Variant noteert respectievelijk 4,4 bij 1,74 bij 1,47 meter. Echt millimeterwerk dus.

De belangrijkste specificaties op een rij:

Varianten

Gedurende lange tijd hanteerde Volkswagen vaste benamingen voor de uitrustingniveaus van zijn modellen: Trendline, Comfortline Sportline en Highline. Dat was ook zo bij de Bora. Doordat Volkswagen zolang aan deze benamingen vasthield wist menig trouwe Volkswagen-rijder precies waar hij aan toe was bij het kiezen tussen de verschillende uitvoeringen. Trendline voor de basisversie, Comfortline voor – je raadt het al – net even wat meer luxe en dus comfort, Sportline voor een Volkswagen met sportieve details en Highline voor als het best een beetje meer dan echt noodzakelijk mag zijn. In een later stadium introduceerde Volkswagen ook nog de ‘achternamen’ Athene en Turijn om diens nauw banden met de Olympische sportkoepel NOC*NSF te benadrukken. Meestal ging het hier om extra rijk uitgeruste uitvoeringen die het midden hielden tussen de Sportline en Highline, gepaard met enkele unieke stijlkenmerken, zoals een exclusieve kleur en wielen.

Prijzen

De Volkswagen Bora behoort tot de betaalbare middenklasser. Rond de millenniumwisseling had zo’n model een nieuwprijs vanaf zo’n 18.000 euro. Volkswagen zou Volkswagen niet zijn als dit bedrag al snel opliep wanneer je meer te wensen had. Zo maakte de Bora 1.6 Comfortline prompt een sprongetje naar een kleine 21.000 euro, en was je in 1998 minstens 23.500 euro kwijt voor de Bora 1.6 Highline. De vlotte 1.8 Turbo begon bij net geen 22.000 euro en de voor de gewilde 2.3 V5 moest je minstens 27.000 euro aftikken. Je had dan wel meteen de luxe Highline te pakken. 4Motion-vierwielaandrijving was in combinatie met sommige motoriseringen optioneel. Tot slot, de Bora onder de Bora’s – de 2.8 V6 4Motion Highline – was er vanaf 39.000 euro.

Als Volkswagens muurbloempje van de jaren rond 2000 is de Bora tegenwoordig het koopje van de week. Als occasion beginnen de prijzen al onder de duizend euro. Verwacht hiervoor wel een exemplaar met een aanzienlijke kilometerstand en wat werk aan de carrosserie en/of het interieur. Wie bereid is wat meer te betalen, rond 2.500 euro, kan een Bora bemachtigen die er nog fris uitziet en maximaal 180.000 kilometers aan rijervaring heeft. En dat is niet bijster veel geld voor wat de Bora te bieden heeft. Want de Volkswagen Bora mag dan niet de meest sprankelende auto van de Duitse gigant zijn, een fantastische allrounder is het wel. Zowel qua comfort, ruimte, luxe als rijeigenschappen. Beetje saai weliswaar, maar wel lekker om altijd op te kunnen vertrouwen.

Design

Buitenkant

De Volkswagen Bora is gestoeld op de Golf IV, en dat is het model uiteraard aan te zien. Niettemin hebben de ontwerpers toch enige moeite gedaan om de Bora een eigen gezicht mee te geven. Dit in tegenstelling tot de eerdere Vento (op basis van de Golf III) en de latere Jetta (op basis van de Golf V). Waar de Golf (IV) overwegend rond was, hield de Bora er een hoekige, stompe vormgeving op na. De rechthoekige, ietwat zielig kijkende koplampen spraken hierin de grootste boekdelen. Buiten het aangezicht en de ’afgehakte’ achterzijde was het lastig de Bora niet als een Golf-met-kontje te zien. Volkswagen wilde de Bora graag hoger in de markt positioneren dan de Golf, maar hier trapte de koper niet in. Wie meer een Volkswagen Golf met meer cachet wilde, kocht een Seat Toledo. Die Spanjaard was visueel een stuk spannender en beschikte zowaar over een Audi-dashboard.

Binnenkant

Vanbinnen oogde de Bora hetzelfde als de Golf 4. Esthetische verschillen waren er niet of moest je met een loep zoeken. De Bora had de zaakjes prima op orde. Alles wat belangrijk wordt bevonden door de gemiddelde (zakelijke) autokoper destijds, was aanwezig of prijkte in de optielijst. Kopers met een kleurenfetisj konden kiezen uit (nep) houten accenten al dan niet in combinatie met licht beige bekleding van stof of leder en/of een dito gekleurd dashboard. De meeste Bora’s zijn sober antracietkleurig vanbinnen, van top-tot-teen.

Veiligheid

De Bora kreeg geen aparte beoordeling van Euro NCAP. Echter de Golf IV, die als technische basis diende, is wel beoordeeld door het onafhankelijke veiligheidsinstituut en behaalde toen 4 sterren. Euro NCAP prijsde vooral de structuur van de Volkswagen Golf (en dus Bora), die goed presteert bij frontale en zijdelingse botsproeven. De bescherming van voetgangers was echter twijfelachtig. Deze was weliswaar bovengemiddeld voor het hoofd, maar liet te wensen over voor de boven- en onderbenen. Dikke kans dat dit te maken heeft met de stompe voorzijde van de Bora.

Alternatieven

Alle betaalbare middenklassers tussen 1995 en 2005 kunnen gezien worden als alternatief voor de Volkswagen Bora. Van de Ford Focus Wagon tot de Peugeot 307 SW en Kia Ceed Sportwagon. Maar de meest geduchte concurrentie kwam toch wel uit het eigen huis van Volkswagen: de Seat Toledo en Skoda Octavia (Combi)