Opel Calibra

Goede redenen

• Spraakmakend design
• Tegenwoordig (weer) bijna zo gewild als toen
• Cult-klassieker (in wording)
• Stamt uit de gloriedagen van Opel
• Betaalbare techniek

Technische gegevens

Motorisatie

Het gelikte design van de Calibra is bedeeld met een luchtweerstandswaarde van slechts 0,26 Cw, destijds een wereldrecord voor een auto in serieproductie. Van de Opel Calibra zijn meer dan 230.000 exemplaren geproduceerd. Het gros rolde bij Opel in het Duitse Rüsselsheim van de band, een gering deel bij Valmet in Finland. De Calibra werd uitsluitend aangeboden met benzinemotoren, verdeeld onder twee varianten. Een 2,0-liter nam het gros van de motoropties voor zijn rekening, een atmosferische viercilinder met 85 kW (116 pk) en 170 Nm aan koppel. Geen vermogen waar je tegenwoordig warm van wordt, maar destijds was het in combinatie met de zeer aerodynamische koets al goed voor een topsnelheid van ruim 200 km/u. 210 km/u om precies te zijn. Wilde je sneller, dan kon je opteren voor de variant met 16 kleppen. Dat blok leverde 110 kW (150 pk) en 185 Nm, goed voor een spurt naar 100 km/u in minder dan tien tellen en een top van 215 km/u. Er was ook een Eco-versie; die leverde 100 kW (136 pk).

In de laatste fase van zijn glansrijke carrière introduceerde Opel nog een tweeliter voorzien van een turbo om het vermogen naar 150 kW (204 pk) en 280 Nm te brengen. Met een sprinttijd van 6,8 seconden van 0 naar 100 km/u en topsnelheid van net geen 250 km/u voelde je je daarmee helemaal het heertje. Niet zo krachtig, wel een stuk smeuïger was de 2,5-liter V6, afkomstig van de Omega en technische verwante Vectra. Deze zescilinder leverde 125 kW (170 pk) en 227 Nm en viel qua prestaties tussen de zestienklepper en de Turbo in.

De overbrenging naar de wielen geschiedde overigens via een handbak of (trage) 4-traps automaat. Bijzonder hieraan was dat de Calibra met handbak beschikte over niet vijf, maar zes verzetten – in de jaren 90 allerminst vanzelfsprekend. Standaard was de Calibra (behalve voor 2.0i Turbo) een voorwielaangedreven auto. Vierwielaandrijving was optioneel en altijd in combinatie met handbak. Een visco-koppeling zorgde voor de verdeling van de krachten tussen de voor- en achteras, waarbij de voortrein altijd het meeste kreeg toegespeeld.

Afmetingen

De Opel Calibra was voor zijn tijd en concept best een zware auto met een leeggewicht van minstens 1.220 kg. Een nadelig gevolg van zijn best wel grote voetafdruk van 4,5 meter (lengte) bij 1,69 meter (breedte). De hoogte was gering met 1,32 meter. Je zou hierdoor denken dat het krapjes zitten is, maar dat valt reuze mee. Voorin was er voldoende bewegingsvrijheid voor volwassenen en achterin was de beenruimte ook zo gek nog niet. De hoofdruimte – door het sterk aflopende dak – was wel beperkt en daardoor was het achterin eigenlijk enkel fijn voor kinderen.
De koetslengte komt ook de bagageruimte ten goede. Standaard is er 300 liter voor handen. Met de achterbank neergeklapt zelfs 1.000 liter. Niet slecht voor een (sport)coupé. Des te praktischer is de grote achterklep die boven de achterruit scharniert; hierdoor is de kofferbak zeer toegankelijk.

De belangrijkste specificaties op een rij

Varianten

De Calibra kende slechts één uitvoeringsvariant, ondanks de diverse beschikbare motoren. Er was een optielijst, maar die beperkte zich grotendeels tot extra comfort en luxe in de vorm van airconditioning, andere velgen of een zonnedak. Voor alle versies, met uitzondering van de Turbo, was er een 4-traps automaat beschikbaar. De Turbo onderscheidde zich echter met een handgeschakelde 6-versnellingsbak, in de jaren negentig nog zeldzaam toegepast.

Prijzen

Opel stopte de productie van de Calibra in 1997. Het model is dus al enige tijd niet meer te vinden in de prijslijsten van het merk. Hierdoor is een geïnteresseerde – waaronder steeds meer liefhebbers en verzamelaars – automatisch verplicht de occasionmarkt af te struinen. Daar wordt het aanbod steeds kleiner, laat staan dat van goed geconditioneerde exemplaren. Exemplaren met veel ervaring en wat werk aan de carrosserie of interieur zijn te vinden voor luttele duizenden euro’s. Voor een perfect gekoesterde Calibra met weinig kilometers en een lak die nog volop glanst daarentegen wordt zonder blikken of blozen rond de 25.000 euro of meer gevraagd. En dan te bedenken dat de Calibra gedurende het eerste decennia van dit millennium nog werd verguisd. Over een herrezen feniks uit de as gesproken…

Design

Exterieur

Afgaande op het lijnenspel zou je zomaar kunnen denken dat de Opel Calibra is getekend door een beroemd designhuis als bijvoorbeeld het Italiaanse Pininfarina of Bertone (die laatste verzorgde wel de lijnen van zijn spirituele opvolger, de Astra Coupé), maar niks is minder waar. Het waren Wayne Cherry, een Amerikaan, en Erhard Schnell, een Duitser, die gezamenlijk de tekenpen vakkundig hanteerden om het imago van Opel op te poetsen middels deze gelikte coupé. En dat deden beide heren maar wat verdienstelijk. Niet alleen afgaande op het verkoopsucces, maar tevens aan de hand van een uitzonderlijke aerodynamica in die tijd. De Cw-waarde van de Calibra ligt op 0,26, een record voor een in serie geproduceerde auto destijds.

Om die Cw-waarde, nog zo’n dingetje in de jaren negentig, optimaal te houden werd de voorruit bijzonder schuin geplaatst. Zo stond de achteruitkijkspiegel bijna gelijk met de chauffeur en/of bijrijder. Dat was wennen, ook bij het instappen, maar het zicht naar achteren via de spiegel was prima. De buitenspiegels daarentegen hadden wel wat groter uitgevoerd mogen worden. Een kritische noot die Opel ter harte nam en later corrigeerde middels grotere exemplaren bij het faceliftmodel.

De Calibra is altijd ver weg gebleven van spoilers, diffusers en splitters, wat het een puur gelijnde sportcoupé maakte. Op de speciale DTM Edition na, die wel grossierde in allerlei aerodynamische prullaria – zoals dat de standaard is in het prestigieuze DTM-kampioenschap.

Interieur

Dat de Calibra technisch sterk verwant is aan de Vectra A werd duidelijk zodra je instapte. Het interieur was vrijwel een kopie daarvan. Om de boel op te leuken en de sportieve aspiraties te benadrukken beschikte de 2.0 Turbo over witte wijzerplaten (vanaf de facelift). Hier had Opel meer werk van kunnen maken, bijvoorbeeld met een echt sportstuur, meer metertjes en dikke kuipstoelen. Het mocht niet zo zijn. Idem dito qua rijgedrag, dat eveneens meer aan de comfortabele en gemoedelijke Vectra deed denken dan een sportcoupé. De Calibra kocht je dan ook vooral vanwege de buitenkant.

Veiligheid

Er zijn geen gegevens vanuit Euro NCAP bekend omtrent het geteste veiligheidsniveau van de Calibra en ook niet van de technisch verwante Vectra A. Dit wil niet zeggen dat Opel geen aandacht voor veiligheid had. Zelfs voetgangersbescherming stond toen al op de agenda van de Duitsers, met als gevolg dat het koetswerk extra ‘glad’ is gemaakt en voorzien is van zoveel mogelijk afgeronde hoeken. Uitsteeksels die zwakke medeweggebruikers kunnen bezeren werden eveneens zoveel mogelijk vermeden, getuige de onder de rand van de motorkap geplaatste ruitenwissers. Tel hierbij op dat ABS, veiligheidsgordels met aangevers en een airbag standaard waren en de Calibra bleek zijn tijd (ver) vooruit te zijn.

Alternatieven

De coupé wordt gezien als de fraaiste koetsvorm in de automotive industrie. Ooit zag je ze dan ook bij bosjes in de showroom en in het straatbeeld. Tijden veranderen, want de coupé wordt welhaast met uitsterven bedreigd. Menig autoliefhebber zal dan ook nog weleens met weemoed terugdenken aan de tijden van de Opel Calibra en soortgenoten als de Ford Probe, Honda Prelude, Nissan 200SX, Mazda MX-6 en Saab 900 Coupé.